اگرچه بسیاری از ما نمیدانیم که چگونه بو و مزه را میفهمیم و به آن علمی نگاه نمیکنیم، اما حس چشایی و بویایی در اصل با هم به ما کمک می کند تا جهان شیمیایی را درک و تفسیر کنیم.

چشایی و بویایی حواس جداگانه ای هستند که اندام های گیرنده خود را دارند، با این حال کاملاً در هم تنیده شده اند. مزه ها یا همان مواد شیمیایی موجود در غذاها، توسط جوانه های چشایی که از سلول های حسی خاصی تشکیل شده اند، شناسایی می شوند. هنگامی که این سلول ها تحریک می شوند، سیگنال هایی را به مناطق خاصی از مغز می فرستند که ما را نسبت به درک چشایی آگاه می کند. به طور مشابه، سلول های تخصصی در بینی مواد معطر، مولکول های بوی معلق در هوا را جذب می کنند. بوها پروتئین های گیرنده موجود در مژک های مو را در نوک سلول های حسی تحریک می کنند، فرآیندی که پاسخ عصبی را آغاز می کند. در نهایت، پیام‌های مربوط به طعم و بو با هم همگرا می‌شوند و به ما امکان می‌دهند طعم غذا را تشخیص دهیم.

همانطور که صدا درک تغییرات فشار هوا است و بینایی، درک نور، مزه ها و بوها نیز درک مواد شیمیایی موجود در هوا یا غذای ما هستند. با وجود حواس مجزا با اندام های گیرنده جدا، چشایی و بویایی کاملاً در هم تنیده هستند.

این رابطه نزدیک بیشتر در نحوه درک ما از طعم خوراکی ها آشکار است. همانطور که هر فرد مبتلا به سرماخوردگی می تواند تأیید کند، زمانی که حس بویایی مختل شود، غذا «طعم» متفاوتی دارد. در واقع، چیزی که واقعاً تحت تأثیر قرار می گیرد، ترکیب طعم و بو است. این به این دلیل است که فقط طعم، نه بوهای غذا، شناسایی می شود. طعم و مزه به خودی خود بر تشخیص مواد شیمیایی که طعم شیرین، شور، ترش، تلخ یا خوش طعم دارند متمرکز است فعل و انفعالات بین حواس چشایی و بویایی درک ما را از غذاهایی که می خوریم افزایش می دهد.

طعم‌ها یا همان مواد شیمیایی موجود در غذاها، توسط جوانه‌های چشایی با ساختارهای ویژه‌ای که در برآمدگی‌های کوچک روی زبان به نام پاپیلا تعبیه شده است، شناسایی می‌شوند. سایر جوانه های چشایی در پشت دهان و روی کام یافت می شوند. هر فرد بین 5000 تا 10000 جوانه چشایی دارد. هر جوانه چشایی متشکل از 50 تا 100 سلول حسی تخصصی است که توسط مواد طعم دهنده مانند قندها، نمک ها یا اسیدها تحریک می شوند. هنگامی که سلول‌های حسی تحریک می‌شوند، سیگنال‌هایی را به انتهای رشته‌های عصبی منتقل می‌کنند که تکانه‌هایی را در امتداد اعصاب جمجمه به مناطق چشایی در ساقه مغز ارسال می‌کنند. از اینجا، تکانه ها به تالاموس و به ناحیه خاصی از قشر مغز منتقل می شوند که ما را نسبت به درک چشایی آگاه می کند.

مولکول‌های بوی معلق در هوا، به نام ادورانت ها، توسط نورون‌های حسی مخصوص که در قسمت کوچکی از غشای مخاطی پوشش سقف بینی قرار دارند، شناسایی می‌شوند. آکسون‌های این سلول‌های حسی از سوراخ‌هایی در استخوان پوشاننده عبور کرده و وارد دو پیاز بویایی کشیده می‌شوند که در قسمت زیرین لوب پیشانی قرار دارند.

بوها (ادورانت ها) پروتئین های گیرنده موجود در مژک های نوک سلول های حسی را تحریک می کنند، فرآیندی که پاسخ عصبی را آغاز می کند. یک بو بر روی بیش از یک گیرنده اثر می گذارد، اما این کار را به درجات مختلف انجام می دهد. همچنین برعکس آن نیز ممکن است، وقتی یک گیرنده به تنهایی با بیش از یک رایحه مختلف تعامل دارد. بنابراین، هر عطر و بویی دارای الگوی فعالیت خاص خود است که در نورون های حسی از قبل تنظیم شده. این الگوی فعالیت سپس به پیاز بویایی فرستاده می شود، جایی که نورون های دیگر برای تشکیل نقشه فضایی بو فعال می شوند. فعالیت عصبی ایجاد شده توسط این تحریک به قشر بویایی اولیه در پشت قسمت زیرین یا اربیتال قسمتی از لوب جلویی منتقل می شود. سپس اطلاعات بویایی به قسمت‌های مجاور قشر مداری منتقل می‌شود، جایی که ترکیب اطلاعات بو و طعم به ایجاد درک طعم کمک می‌کند.

منبع :

Taste and Smell

میتوانید پر فروش ترین محصولات ادویه خیاطان را برای اضافه کردن بو و مزه های جادویی به غذای خود در زیر مشاهده و تهیه کنید :